STANDART OPIEKI NAD CHORYM ZYWIONYM POZAJELITOWO, MATERIAŁY PIELĘGNIARSTWO ŚUM
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//. Wybrane standardy opieki pielęgniarskiej
79
Standard opieki nad chorym żywionym pozajelitowo
Uzasadnienie:
Dobra znajomość składu, zalet, wad preparatów, techniki ich
przygotowania oraz podaży pozwolą na skuteczne i bezpieczne prowadzenie ży
wienia pozajelitowego, niwelują ryzyko wystąpienia powikłań.
Wybór drogi żywienia pozajelitowego zależy od czasu żywienia, wielkości
podaży, możliwości technicznych, posiadanego sprzętu, preparatów do żywienia
i doświadczenia osób prowadzących żywienie.
Na wybór drogi leczenia żywieniowego ma wpływ zapotrzebowanie energety
czne chorego. Jeżeli jest ono duże, powinno być prowadzone drogą żyły central
nej, która umożliwia podaż roztworów o wysokim stężeniu. Jeżeli nie jest ono
zbyt wysokie, może być prowadzone drogą żył obwodowych, co pozwala na za
stosowanie roztworów o znacznie niższym stężeniu.
W tych działaniach istotne znaczenie ma:
• zidentyfikowanie chorych niedożywionych lub z grupy ryzyka wystąpienia
niedożywienia podczas leczenia, badań diagnostycznych itp.;
• ocena stopnia i rodzaju niedożywienia;
• ocena zapotrzebowania na białko i substancje energetyczne;
• okres leczenia żywieniowego oraz możliwość wykorzystania przewodu po
karmowego.
Aktualnie żywienie pozajelitowe może być prowadzone systemem jednego
pojemnika lub systemem wielu butelek.
Kryteria struktury
I. Oddział wyposażony jest w niezbędne preparaty i sprzęt do prowadzenia
żywienia pozajelitowego:
• kaniule do żył obwodowych i cewniki do żył centralnych;
• układy zewnętrzne:
- przedłużacze długości 25-75 cm obustronnie zakończone końcówkami typu
Luer lock;
- kraniki odcinające zaopatrzone obustronnie w końcówkę typu Luer lock;
- kraniki trójdrożne lub rozdzielacze typu Y, wyposażone w końcówki typu
Luer lock (szczególnie w przypadku żywienia systemem wielu butelek);
-korki typu Luer lock służące do zamknięcia wylotów kraników w czasie
przerw w żywieniu;
• aparaty do przetaczania (załącznik nr 11);
• worki do żywienia pozajelitowego o objętości od 500 do 4000 ml;
• igły i strzykawki jednorazowego użytku;
• pompy infuzyjne:
-kroplowe (rolkowe lub pery stal ty czne) - działające na zasadzie wymuszo
nego przetaczania zaprogramowanej liczby kropli na minutę;
- objętościowe - działające na zasadzie przetaczania zaprogramowanej obję
tości płynu w jednostce czasu;
- strzykawkowe - podające małe ilości płynu z dużą dokładnością;
- próżniowe — do napełniania worków;
• komorę z nawiewem łaminarnym, ułatwiającą jałowe napełnianie worków
oraz instrukcje obsługi sprzętu.
Agata Reczek
Żywienie pozajelitowe zostało wprowadzone do praktyki klinicznej na przeło
mie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych naszego stulecia. Polega ono na poda
waniu bezpośrednio do układu krążenia składników pokarmowych w formie za
pewniającej ich natychmiastowe przyswojenie na poziomie molekularnym.
Są to aminokwasy, cukry proste, tłuszcze, elektrolity, pierwiastki śladowe
i witaminy. Podawane są one w postaci roztworów wodnych, najczęściej hiperos-
molarnych. Ten sposób żywienia pozwala na odżywianie ustroju z ominięciem
przewodu pokarmowego. Może być prowadzony w różnych modyfikacjach przez
żyły centralne i obwodowe. Jego celem jest zapobieganie niedożywieniu i jego
następstwom lub leczenie tego stanu.
Opieka nad chorym żywionym pozajelitowo jest procesem uwarunkowanym
pewnym i bezpiecznym dostępem dożylnym, właściwym doborem i podażą roz
tworów odżywczych oraz kontrolą jego stanu klinicznego i wyników badań labo
ratoryjnych.
Standard I
Temat: Przygotowanie i podaż mieszanin odżywczych
Grupa opieki:
Każdy chory żywiony pozajelitowo
Oświadczenie standardowe:
Chory ma zapewnione bezpieczeństwo w tra
kcie żywienia wynikające z właściwego przygotowania i podaży mieszanin od
żywczych.
80
STANY ZAGROŻENIA ŻYCIA
//. Wybrane standardy opieki pielęgniarskiej
81
II. W oddziale znajduje się dokumentacja: '
• żywienia pozajelitowego: indywidualne karty nadzoru metabolicznego ży
wienia pozajelitowego, indywidualne karty zleceń;
• obserwacji i pielęgnacji chorego.
III. W oddziale jest pielęgniarka/i przygotowana do opieki nad chorym żywio
nym pozajelitowo.
1. Pielęgniarka jest członkiem zespołu do żywienia pozajelitowego (w skład
zespołu wchodzą lekarze, pielęgniarki, pracownicy apteki szpitalnej, pracownicy
laboratorium szpitalnego, pracownicy zaopatrzenia oraz dietetyk, rehabilitant,
pracownik socjalny, psycholog).
2. Pielęgniarka systematycznie pogłębia swoją wiedzę zawodową poprzez sa
mokształcenie, udział w kursach doskonalących oraz specjalizację z zakresu pie
lęgniarstwa w intensywnej opiece medycznej.
3. Pielęgniarka:
• zna rodzaje składników odżywczych stosowanych w żywieniu pozajelito
wym;
• zna sposób oceny zapotrzebowania chorego na poszczególne składniki od
żywcze;
• zna sposób przygotowywania, przechowywania i podaży mieszanin odżyw
czych;
• umie przygotować i podłączyć gotowe preparaty zgodnie ze zleceniem le
karskim, w systemie jednego pojemnika lub w systemie wielu butelek;
• umie obsługiwać podstawowy sprzęt wykorzystywany podczas przygoto
wywania i infuzji mieszanin odżywczych;
• posiada uprawnienia do podawania leków i płynów infuzyjnych drogą do
żylną.
Kryteria procesu
Pielęgniarka:
• zbiera dane o sposobie żywienia pozajelitowego chorego, korzystając z do
kumentacji obowiązującej w oddziale;
• współpracuje z pozostałymi członkami zespołu do żywienia pozajelitowego,
szczególnie z lekarzem, pracownikiem apteki szpitalnej, pracownikiem laborato
rium, dietetykiem, pracownikiem zaopatrzenia;
» przygotowuje niezbędny sprzęt do przetaczania;
• przygotowuje roztwory odżywcze do podaży po wcześniejszym ustaleniu
przez zespół zapotrzebowania na płyny, zapotrzebowania kalorycznego, ilości
azotu, elektrolitów, witamin i pierwiastków śladowych;
• ocenia, czy inne straty elektrolitów i płynu (duża ilość treści żołądkowej,
przetoki jelita cienkiego) nie wymagają dodatkowego uzupełnienia;
• w trakcie przygotowywania butelek z roztworami odżywczymi i mieszani
nami elektrolitów stosuje zasady jałowości chirurgicznej;
» w żywieniu systemem wielu butelek przygotowuje je bezpośrednio przed
podłączeniem do linii żywieniowej;
• dodaje do roztworów aminokwasów i glukozy pierwiastki śladowe i pier
wiastki podstawowe, do emulsji tłuszczowych preparaty witamin zgodnie ze zle
ceniem lekarskim;
• zakłada choremu kaniulę do żyły obwodowej, jeżeli jest żywiony tą drogą;
• przygotowuje sprzęt i asystuje podczas zakładania wkłucia centralnego;
• w żywieniu systemem wielu butelek podłącza aminokwasy, węglowodany,
emulsje tłuszczowe do wybranego wkłucia dożylnego w zależności od ich osmo-
lamości, używając 3 aparatów do przetaczania (roztwory o osmolarności >
800 mOsm/1 nie powinny być podawane do żył obwodowych);
• podłącza kolejne butelki z roztworami odżywczymi, pamiętając, że roztwo
ry aminokwasów powinny być podawane równocześnie z roztworami glukozy
lub emulsji tłuszczowej;
• w systemie żywienia z użyciem jednego worka potrafi ocenić technikę spo
rządzania mieszanin odżywczych (właściwa kolejność mieszania jest ważna ze
względu na możliwość strącania z roztworu, każdy składnik dodawany do roz
tworu powinien być dokładnie wymieszany) (załącznik nr 12);
• przetacza gotowy worek w ciągu 24 godz. od chwili przygotowania, w wy
jątkowych przypadkach przechowuje napełniony worek w temperaturze 4-8°C,
przed podaniem wyjmuje go z lodówki i pozostawia na zewnątrz do czasu ogrza
nia się do temperatury pokojowej około 6 godz.;
• kontroluje zawartość worka w kierunku precypitacji, zmętnienia, odbarwie
nia bezpośrednio po przygotowaniu oraz w przypadku przechowywania-przed
infuzją;
• zwraca uwagę na ewentualne oddzielenie się fazy tłuszczowej w przypadku
obecności w worku emulsji tłuszczowych (wprowadzenie emulsji tłuszczowych
do systemu jednego worka ogranicza możliwość użycia Filtrów przeciwbakteryj-
nych o średnicy 0,22 mikrona);
• stosuje pompy infuzyjne do prowadzenia żywienia w systemie wielu butelek
i jednego worka;
• zmienia zestawy do przetaczania co 24 godz., używając jałowych rękawi
czek i przestrzegając zasad aseptyki;
• dokumentuje podjęte działania (rodzaj i objętość podłączonych roztworów,
czas przepływu, godzinę rozpoczęcia i zakończenia przetaczania);
• stosuje się do czasu podaży roztworów, pamiętając o tym, iż nie można „do
gonić czasu" przez przyspieszenie szybkości wlewu, jeżeli CŻP jest spóźnione;
• pamięta, iż wlew CŻP przerywa się stopniowo lub gdy pacjent może doust
nie przyjmować pokarmy w wystarczającej ilości;
• szkoli pacjentów, w stosunku do których planuje się żywienie pozajelitowe
w domu.
Kryteria wyniku
• Dobrano właściwy schemat żywienia chorego.
» Tempo wlewu mieszanin odżywczych jest regulowane.
• Dokumentowanie żywienia prowadzone jest systematycznie.
• Nie zaobserwowano objawów powikłań septycznych i metabolicznych.
82
STANY ZAGROŻENIA ŻYCIA
II. Wybrane standardy opieki pielęgniarskiej
83
Standard II
EU. W oddziale jest pielęgniarka/i, która jest członkiem zespołu do żywienia
pozajelitowego lub jest przeszkolona w zakresie obsługi i pielęgnacji obwodo
wych i centralnych wkłuć dożylnych.
Pielęgniarka ma:
• wiedzę i umiejętności z zakresu pielęgnowania obwodowego i centralnego
wkłucia dożylnego.
Pielęgniarka zna:
• rodzaje cewników stosowanych do kaniulacji, miejsca i sposób ich wprowa
dzania do żyły oraz czas ich utrzymywania w żyle;
• rodzaje powikłań septycznych i mechanicznych mogących powstać podczas
zakładania i utrzymywania cewnika dożylnego (w tym kryteria oceny zapalenia
żył);
Temat: Pielęgnacja linii żywienia
,
Grupa opieki:
Każdy chory żywiony pozajelitowo
Oświadczenie standardowe:
Utrzymanie sprawnie funkcjonującego żylnego
dostępu naczyniowego jest warunkiem niezbędnym do prowadzenia żywienia
pozajelitowego i zapobiega powikłaniom septycznym i mechanicznym.
Uzasadnienie:
Założenie cewnika do żyły, jego pielęgnacja oraz właściwa te
rapia płynami ma zasadnicze znaczenie dla bezpieczeństwa chorego żywionego
pozajelitowo. Każdy błąd popełniony w trakcie wprowadzania i używania cewni
ka może
być
niebezpieczny dla życia chorego.
Bezwzględne przestrzeganie zasad aseptyki zmniejsza ilość powikłań septycz-
nych, właściwe używanie cewnika zabezpiecza chorego przed powikłaniami me
chanicznymi.
Działania zmierzające do poprawy bezpieczeństwa terapii dożylnej powinny
koncentrować się na:
• zapobieganiu kolonizacji cewników przez drobnoustroje (ochrona cewnika);
• ograniczeniu dostępu drobnoustrojów patogennych do pacjenta (ochrona pa
cjenta);
• wczesnym rozpoznaniu powikłań, co ma decydujący wpływ na zapobiega
nie ich groźnym następstwom.
Kryteria struktury
I.
Oddział jest wyposażony w:
• sprzęt do monitorowania stanu chorego, kaniule i cewniki do żył obwodo
wych i centralnych, igły, strzykawki, zestawy do przetaczania, probówki do po
bierania materiału do badań kontrolnych itd.;
• sprzęt do pielęgnacji miejsca wkłucia dożylnego:
-jałowe, półprzepuszczalne, przezroczyste opatrunki do mocowania i zabez
pieczenia wkłucia dożylnego (np. Tegaderm 3M);
-jałowe gaziki;
-jałowe rękawiczki;
— plaster do umocowania opatrunku z gazy;
- środki służące do odkażania skóry i zewnętrznej końcówki cewnika (70%
alkohol, płyn dezynfekcyjny z jodem, alkoholowy roztwór środka dezynfekcyj
nego w aerozolu - Spitaderm);
• instrukcje obsługi sprzętu;
• procedury higienicznego mycia rąk;
• procedury kaniulacji żył;
• procedury postępowania ze zużytym materiałem i sprzętem.
II. W oddziale jest obowiązująca dokumentacja chorego oraz karta obserwacji
wkłucia dożylnego obwodowego i centralnego, uwzględniająca datę założenia
wkłucia, obserwację miejsca wkłucia, datę usunięcia wkłucia.
• sposób postępowania w przypadku podejrzenia lub powstania wymienio
nych powikłań;
• systematycznie uczestniczy w szkoleniach z zakresu zakażeń w terapii do
żylnej (profilaktyka, pielęgnacja i leczenie);
• ma dostęp do fachowej literatury z tego zakresu;
• ma możliwość podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych.
Kryteria procesu
Pielęgniarka:
• stosuje w codziennej opiece nad chorym procedury dotyczące obsługi kaniul
i przetaczania roztworów odżywczych;
» myje ręce przed każdą czynnością związaną z obsługą kaniuli lub układu
zewnętrznego (przedłużacz, kraniki, rozdzielacz, aparaty do przetaczania);
• przestrzega zasad aseptyki podczas wymiany układu zewnętrznego, podłą
czania i odłączania aparatów do przetaczania oraz zmian opatrunku w miejscu
wkłucia;
• przed podłączeniem roztworów odżywczych do centralnego wkłucia usta
wia kranik odcinający w pozycji „zamknięty" i spryskuje wszystkie korki 70%
alkoholem;
• po podłączeniu zestawów do przetaczania ustawia kranik odcinający w po
zycji „otwarty";
• po zakończeniu wlewu:
1) ustawia kranik odcinający w pozycji „zamknięty";
2) spryskuje wszystkie połączenia 70% alkoholem i pozostawia do wyschnię
cia, następnie je rozłącza;
3) podłącza strzykawkę z fizjologicznym roztworem NaCl z dodatkiem Hepa
ryny;
4) ustawia kranik odcinający w pozycji „otwarty";
5) przepłukuje kranik, przedłużacz, cewnik, zapobiegając w ten sposób jego
niedrożności;
6) zamyka kranik odcinający i odłącza strzykawkę;
7) zakłada jałowy korek, w celu zmniejszenia ryzyka zakażenia linii żywie
niowej;
34
STANY ZAGROŻENIA ŻYCIA
//. Wybrane standardy opieki pielęgniarskiej
85
8) ogranicza ilość manipulacji przy cewniku;
9) codziennie wymienia zestawy do przetaczania;
10) stosuje filtry przeciwbakteryjne;
11) redukuje liczbę potencjalnych miejsc wniknięcia zakażenia (złącza, krani
ki) na przebiegu linii infuzyjnej;
12) nie wykorzystuje cewnika przeznaczonego do żywienia do innych celów;
» utrzymuje jałowość miejsca wkłucia poprzez:
-jego odkażanie w czasie codziennej zmiany opatrunku (np. Betadiną)
w przypadku opatrunku gazowego (który nie jest barierą dla bakterii i płynów)
lub raz na tydzień, jeśli jest stosowany półprzepuszczalny, przezroczysty opatru
nek poliuretanowy (np. Tegaderm), który umożliwia obserwację wkłucia bez ko
nieczności zdejmowania (opatrunek stabilizuje cewnik, chroni przed zakażeniem
jego zewnętrzną powierzchnię):
- stosowanie jałowych rękawiczek podczas zmiany opatrunku;
- zakładanie jałowego opatrunku;
• dokonuje wzrokowej i palpacyjnej inspekcji miejsca wkłucia przynajmniej
raz dziennie;
» notuje godzinę i datę założenia kaniuli, zmiany opatrunku w miejscu wkłu
cia dożylnego, godzinę i datę usunięcia kaniuli (kaniulę obwodową zmienia się po
72 godz. od założenia lub wcześniej w przypadku infekcji, cewniki centralne po
zostają w naczyniu znacznie dłużej, są obarczone wyższym ryzykiem powikłań); •
• jeżeli żywienie pozajelitowe jest prowadzone drogą żyły obwodowej, co
dziennie po zakończeniu wlewu płynów odżywczych usuwa kaniulę z żyły, co
zapobiega zakrzepicy żył obwodowych;
o
przestrzega właściwej temperatury podawanych leków i płynów do wkłucia
centralnego ze względu na możliwość powstania zaburzeń rytmu serca;
» chroni chorego przed powstaniem zatoru powietrznego poprzez:
- stosowanie połączeń typu Luer lock między cewnikiem a zestawem do prze
taczali;
- zabezpieczenie połączenia przed możliwością przypadkowego rozłączenia
linii żywieniowej;
- ograniczenie liczby połączeń;
-utworzenie pętli bezpieczeństwa, w zestawie do przetaczania, wynoszącej
20-30 cm poniżej poziomu serca;
- zabezpieczenie miejsca wkłucia (24 godz.) szczelnym opatrunkiem nasą
czonym jałową maścią po usunięciu długo utrzymywanego cewnika z żyły;
- poinformowanie chorego o niebezpieczeństwie zatoru powietrznego i po
uczenie o zamknięciu kaniuli palcem w przypadku rozłączenia linii żywieniowej;
• rozpoznaje ewentualne objawy zatoru powietrznego (nagły, ostry'ból w klat
ce piersiowej, duszność, sinica, tachykardia, wzrost ciśnienia żylnego, hipotensja)
i podejmujewłaściwe działania;
» rozpoznaje objawy posocznicy odcewnikowej (dreszcze, nagły wzrost tem
peratury ciała powyżej 38,5°C, hipotensja, przyspieszenie tętna i oddechu, pogor-
szenie sprawności umysłowej i stanu ogólnego chorego, w badaniach laboratoryj
nych dodatnie posiewy krwi);
• w przypadku usunięcia cewnika z żyły centralnej zabezpiecza jego koniec
do badania bakteriologicznego;
• w przypadku zmian w okolicy wkłucia obwodowego dokonuje ich oceny
w kierunku zapalenia żył oraz pobiera wymaz na badanie bakteriologiczne, jeżeli
z miejsca wkłucia wydobywa się ropna wydzielina.
Kryteria wyniku
• Żylny
dostęp naczyniowy jest drożny, nie zaobserwowano objawów powi
kłań septycznych i mechanicznych.
• Karta obserwacji wkłucia dożylnego centralnego/obwodowego jest prowa
dzona systematycznie.
Standard III
Temat: Monitorowanie chorego żywionego pozajelitowo
Grupa opieki:
Każdy chory żywiony pozajelitowo
Oświadczenie standardowe:
Chory ma zapewnione monitorowanie stanu
zdrowia, które pozwala na wczesne wykrycie zaburzeń i szybkie wdrożenie wła
ściwego postępowania.
Uzasadnienie:
Brak lub nieodpowiedni dobór środków odżywczych, zbyt
szybki wlew do żyły, nieprzestrzeganie zasad obowiązujących podczas przygoto
wywania i podaży mieszanin odżywczych, niedostateczna kontrola żywienia
pozajelitowego oraz zaburzenia w przyswajaniu środków odżywczych z różnych
przyczyn, mogą doprowadzić do powikłań metabolicznych.
Nieprzestrzeganie zasad aseptyki oraz niewłaściwe używanie cewnika może
doprowadzić do powstania powikłań septycznych i mechanicznych.
W celu uniknięcia lub wczesnego wykrycia powikłań podczas żywienia nale
ży prowadzić monitorowanie kliniczne i laboratoryjne.
Częstotliwość monitorowania jest uzależniona od stabilności lub braku stabil
ności stanu chorego.
Kryteria struktury
I. Oddział jest wyposażony w:
• sprzęt do monitorowania stanu chorego (kardiomonitory, elektrokardiograf,
pulsoksymetry, elektroniczne lub wodne zestawy do pomiaru OCŻ, glukometr,
gazometr, sprzęt do cewnikowania i prowadzenia zbiórki moczu, termometry
itd.);
• jałowe igły, strzykawki, gaziki, probówki do pobierania materiału do badań;
• instrukcje obsługi sprzętu;
» procedury (pobierania materiału do badań, podłączania chorego do kardio-
monitora, wykonywania zapisu EKG, wykonywania badania gazometrycznego,
Załącznik 12
Załącznik 13
Monitorowanie laboratoryjne podczas żywienia pozajelitowego
Podstawowe zasady napełniania worka w żywieniu pozajelitowym
Parametr
a
)
Pacjent niestabilny
Pacjent stabilny
b
)
• Napełnianie worka powinno się odbywać w aseptycznych warunkach pod
wyciągiem z laminarnym przepływem powietrza lub w osobnym, przeznaczo
nym do tego celu pomieszczeniu, które powinno być wyposażone w lampę bakte
riobójczą włączoną w wolnym czasie od pracy.
» Worki powinny być przygotowywane przez doświadczonych farmaceutów.
• Każdy worek jest wyposażony w aparat do przetaczania roztworów odżyw
czych z butelek do worka; po napełnieniu worka odłącza się go.
• Do butelek z glukozą i AA należy dodać elektrolity i pierwiastki śladowe,
tak aby nie łączyć fosforanów z wapniem.
• Do butelki z emulsją tłuszczową należy dodać witaminy.
• Fosforany podaje się na początku napełniania worka, preparaty wapnia jako
przedostatnie, przez inny przewód.
• Zawartość worka wymieszać przez ugniatanie w czasie napełniania lub na
pełniać go w pojemniku próżniowym.
• Emulsje tłuszczowe przetaczać jako ostatnie.
• Pamiętać, iż iloczyn stężeń Ca x P nie zawsze jest miernikiem trwałości mie
szaniny.
• Do mieszanin można dodać niektóre leki, np. Cymetydynę, Aminofilinę,
niektóre antybiotyki, insulinę. '
• W przypadku przechowywania worka przez dłuższy czas witaminy i niektó
re elektrolity (Ca, P) dostrzyknąć przed użyciem.
• W przypadku stosowania worków dwukomorowych wymieszać bezpośred
nio przed użyciem mieszaninę AA i glukozy z emulsją tłuszczową.
• Napełniony worek należy opisać, podając imię i nazwisko chorego, oddział,
datę i zawartość worka, następnie podłączyć choremu po połączeniu z aparatem
do przetaczania lub przechowywać w odpowiednich warunkach.
We krwi:
Glukoza
co 4 h
codziennie
Hemoglobina
codziennie
2 x w tyg.
Hematokryt
codziennie
2 x w tyg.
Leukocyty
codziennie
2x w tyg.
Płytki krwi
codziennie
2 x w tyg.
Gazometria
codziennie
-
W surowicy:
Sód, potas, chlorki
codziennie
codziennie
Magnez, wapń, fosforany
2 x w tyg.
co tydzień
Mocznik, kreatynina
codziennie
codziennie
Albuminy
3 x w tyg.
2 x w tyg.
Trójglicerydy
codziennie
3 x w tyg.
AspAT, AIAT, GGTP,
3 x w tyg.
2 x w tyg.
bilirubina
Osmolalność
codziennie
3 x w tyg.
W moczu:
Glukoza
codziennie
codziennie
Sód, potas, chlorki
codziennie
codziennie
Mocznik, kreatynina
codziennie
codziennie
Osmolalność
codziennie
3 x w tyg.
Źródło: Szczygieł B., Socha J. (red.):
Żywienie pozajelitowe i dojelitowe w chirurgii.
Wydaw
nictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1994.
W drenach:
Elektrolity i związki azotowe
wg potrzeb
wg potrzeb
a) Inne oznaczenia (np. witaminy, pierwiastki śladowe, badania bakteriologiczne itd.) wg
potrzeb.
b) U pacjentów stabilnych, długoterminowo odżywianych parenteralnie częstość badań
można zmniejszyć.
Źródło: B. Braun Melsungen AG, Wydział Naukowy, Sekcja Leków:
Podstawy terapii
dożylnej i żywienia pozajelitowego,
a-medica press, Bielsko-Biała 1995.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]