SZCZEPIENIA - OSTRZEŻENIE PRZED NIEBEZPIECZEŃSTWEM, Szczepienia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Ochrania
, Ignorancja
Naraża
!
SZCZEPIENIA - OSTRZEŻENIE PRZED
NIEBEZPIECZEŃSTWEM
Rodzicom chcącym nadal zdobywać informacje na temat szczepionek - polecam 2 artykuły z gazety
NEXUS Nr 2 i 3 z 2001r.
Posłużę się cytatem dr Viery Scheibner:
[...Jednak ten rodzaj "leczenia" był i jest stosowany bezkarnie na milionach niemowląt, dzieci, nastolatków i
dorosłych w tak zwanych wolnych i demokratycznych krajach oraz w Trzecim Świecie. Tymczasem władze
służby zdrowia odmawiają przyjęcia do wiadomości, że szczepionki powodują takie reakcje a nawet śmierć.
"ADJUWANTY - TRUCIZNA ZAWARTA W SZCZEPIONKACH"
Cz. 1
Adjuwanty to chemiczne substancje dodawane do szczepionek w celu pobudzania lub zwiększania reakcji
immunologicznej organizmu, jednak wiele z nich wywołuje szereg niebezpiecznych efektów ubocznych.
ÅšRODKI WSPOMAGAJÄ„CE, KONSERWUJÄ„CE ORAZ UTRWALACZE TKANKOWE W
SZCZEPIONKACH Szczepionki zawierają szereg substancji, które można podzielić na następujące grupy:
1. Mikroorganizmy, bakterie lub wirusy, które powodują, jak sądzimy, określone choroby infekcyjne i
którym szczepionka ma zapobiegać. Są to białka całych komórek lub po prostu białka zniszczonych
otoczek komórek, zwane antygenami.
2. Substancje chemiczne, które mają wzmagać odpowiedź immunologiczną na szczepionkę, zwane
środkami wspomagającymi lub adjuwantami.
3. Substancje chemiczne działające jako środki konserwujące (konserwanty) i utrwalacze tkankowe,
które mają hamować wszelkie dalsze reakcje oraz psucie się (rozkład lub namnażanie) żywych lub
atenuowanych (lub zabitych) biologicznych składników szczepionki. Wszystkie te składniki
szczepionki są toksyczne, przy czym ich toksyczność w różnych partiach szczepionki może być inna.
W niniejszym artykule będzie mowa o adjuwantach (środkach wspomagających), ich spodziewanej
roli oraz reakcjach na nie (działaniach ubocznych).
ADJUWANTY
Produkcja przeciwciał jest pożądaną reakcją immunologiczną na szczepionki i proces ten jest wzmacniany
poprzez dodawanie do szczepionek określonych substancji. Nazywa się je środkami wspomagającymi -
adjuwantami (od łacińskiego słowa adiuvare, które oznacza "pomagać"). Chemiczna natura środków
wspomagających, sposób ich działania i reakcje na nie (działania uboczne) są wysoce zmienne. Według
Gupty i innych (1993) niektóre ze skutków ubocznych mogą być przypisane niecelowej stymulacji różnych
mechanizmów systemu immunologicznego, podczas gdy inne mogą odzwierciedlać mniej lub bardziej
spodziewane niepożądane działania spowodowane przez reakcje farmakologiczne. Istnieje kilka typów
adjuwantów. Najpowszechniej stosowanymi obecnie środkami wspomagającymi w preparatach
przeznaczonych dla ludzi sÄ…: wodorotlenek glinu, fosforan glinu i fosforan wapnia. Istnieje jeszcze szereg
innych adjuwantów opartych na emulsjach olejowych, produktach uzyskanych z bakterii (ich syntetycznych
pochodnych jak również liposomów) lub bakterii gramujemnych, endotoksynach, kwasach tłuszczowych,
aminach alifatycznych, parafinie i olejach roślinnych. Ostatnio brane są również pod uwagę do stosowania w
Wiedza
szczepionkach przeznaczonych dla ludzi: monofosforyl lipidu A, ISCOMs z Quil-A oraz Syntex adjuvant
formulation (SAF) zawierajÄ…ce pochodne treonylu lub dwupeptyd muramylu. Chemicznie adjuwanty sÄ…
bardzo różnorodną grupą związków, które mają jedną wspólną cechę: wzmacniają reakcję immunologiczną
organizmu. Różnią się między sobą bardzo co do sposobu, w jaki wpływają na system immunologiczny, oraz
tym, jak poważne są ich działania uboczne wynikające z nadmiernej aktywacji systemu immunologicznego.
Chedid (1985) opisał sposób działania środków wspomagających jako: tworzenie depotu (porcji leku o
przedłużonym działaniu) antygenu wolno uwalnianego w miejscu szczepienia; przedstawienie antygenu
komórkom "immunokompetentnym" i wytwarzanie różnych limfokin (interleukin i czynnika martwicy
nowotworów).
Wybór któregokolwiek z tych adjuwantów odzwierciedla kompromis między wymaganiami wspomagania i
akceptowanym możliwie niskim poziomem działań ubocznych. Odkrycie adjuwantów datuje się na lata
1925-1926, kiedy to cytowany przez Guptę i innych (1993) Ramon wykazał, że reakcja antytoksyny na tężec
i dyfteryt została zwięk-szona dzięki wstrzyknięciu tych szczepionek razem z innymi składnikami, takimi
jak agar, tapioka, lecytyna, olej skrobiosaponiny a nawet okruszki chleba.
Termin adjuwant zaczęto stosować w odniesieniu do każdego materiału, który może zwiększyć humoralną i
komórkową odpowiedź immunologiczną na antygen. W szczepionkach konwencjonalnych środki
wspomagające stosuje się, aby wywołać wczesną, silną i długotrwałą reakcję immunologiczną. Nowo
opracowane, oczyszczone podjednostki lub syntetyczne szczepionki, w których stosuje się biosyntetyki,
rekombinanty i inną nowoczesną technologię, są słabymi wyzwalaczami reakcji immunologicznej i do jej
skutecznego wywołania wymagają użycia adjuwantów.
Stosowanie środków wspomagających umożliwia stosowanie mniejszej ilości antygenu, aby uzyskać
wymaganÄ… reakcjÄ™ immunologicznÄ…, co redukuje koszty produkcji szczepionki. Poza nielicznymi wyjÄ…tkami
adjuwanty są obce dla ciała i powodują działania uboczne.
Emulsje olejowe
W latach 1960-tych stosowane jako środek wspomagający preparaty wody zemulsyfikowanej w oleju
mineralnym i wody zemulsyfikowanej w oleju roślinnym wydawały się szczególnie obiecujące w
dostarczaniu wysokiej "odporności" o długim okresie trwania (Hilleman, 1966). Rozwój środków
wspomagających Freunda był następstwem badań nad gruźlicą. Kilku badaczy stwierdziło, że reakcje
immunologiczne u zwierząt na różne antygeny były wzmocnione przez wprowadzenie do organizmu
zwierzęcia żywych Mycobacterium tuberculosis (prątków gruźlicy). W obecności Mycobacterium uzyskano
reakcję typu opóźnionego, przenoszoną z leukocytami. Freund dokonał pomiarów wpływ oleju mineralnego
na powodowanie nadwrażliwości opóźnionego typu na zabite prątki. Stwierdził wyraźny wzrost w reakcji
wiązania dopełniacza przeciwciała, jak również w opóźnionej reakcji nadwrażliwości. Środek
wspomagajÄ…cy Freunda stanowi emulsjÄ™ wody w oleju wodnego antygenu w parafinie (oleju mineralnym) o
niskim ciężarze właściwym i niskiej lepkości. Jako środki emulgujące ogólnie stosowane są Drakeol 6VR i
Arlacel A (mannide monooleate). Są dwa środki wspomagające Freunda: niekompletne i kompletne.
Niekompletne środki wspomagające Freunda zawierają emulsję wody w oleju bez prątków, natomiast
kompletne - te same związki, ale z dodatkiem 5 mg wysuszonych, zabitych przy pomocy podwyższonej
temperatury, Mycobacterium tuberculosis lub związków kwasu masłowego. Mechanizm działania środków
wspomagających Freunda jest związany z trzema następującymi zjawiskami:
1. Umieszczenie porcji antygenu w formie stałej w miejscu wstrzyknięcia umożliwia stopniowe i stałe
jego uwal-nianie w celu stymulowania przeciwciał.
2. Zapewnienie środka przenoszenia dla zemulsyfikowanego antygenu przez system limfatyczny do
oddalonych miejsc, takich jak węzły limfatyczne i śledziona, gdzie mogą powstać nowe ogniska
tworzenia przeciwciał.
3. Tworzenie i akumulowanie serii komórek mononuklearnych, które są właściwe dla produkcji
przeciwciał lokalnie i w miejscach oddalonych. Patologiczne reakcje na środki wspomagające
Freunda rozpoczynają się w miejscu wstrzyknięcia jako łagodne zaczerwienienie i opuchlizna, a
następnie martwica tkanki, intensywne zapalenie oraz zwykłe przejście do tworzenia
ziarniniakowatych uszkodzeń. Mogą powstać blizny i rop-nie. Reakcje obserwowane po podaniu
pełnego środka wspomagającego są na ogół o wiele bardziej ekstensywne niż przy niekompletnym.
Najwcześniejsza reakcja komórkowa jest polimorfonuklearna, następnie zmienia się w
monomorfonuklearną, a później obejmuje plazmocyty. Emulsja środka wspomagającego może być
szeroko rozsiana w ró
Najwcześniejsza reakcja komórkowa jest polimorfonuklearna, następnie zmienia się w
monomorfonuklearną, a później obejmuje plazmocyty. Emulsja środka wspomagającego może być szeroko
rozsiana w różnych organach w zależności od drogi szczepienia z rozwojem ziarniniakowatych uszkodzeń w
oddalonych miejscach. Różne mikroorganizmy gramujemne mogą wykazywać nasilające się działanie
adjuwanta, podobnie jak ma to miejsce w przypadku prątków. Najwcześniej emulsje olejowe jako adjuwanty
zastosował Friedwald w szczepionce przeciw grypie (1944), a zaraz potem Henle i Henle (1945). Po
uzyskaniu przez nich obiecujących wyników eksperymentów przeprowadzonych na zwierzętach Salk (1951)
przystąpił do badań z tego typu środkami wspomagającymi na żołnierzach pod auspicjami Komitetu
Epidemiologicznego Sił Zbrojnych USA. Zastosował wysoko oczyszczony olej mineralny i opracował
oczyszczony środek emulgujący Arlacel A, który był wolny od substancji toksycznych takich jak kwas
olejowy powodujący jałowe ropnie w miejscu wstrzyknięcia, a następnie podawał szczepionkę drogą
mięśniową. Następnie Miller i inni donieśli w roku 1956 o swoim niepowodzeniu wspomagania przeciwciał
i reakcji ochronnej na typy 3, 4 i 7 szczepionek przeciwko adenowirusom w oleju mineralnym jako środku
wspomagającym, w porównaniu ze szczepionką w roztworze wodnym. Nie publikowane badania wykazały
konieczność zastosowania odpowiedniej minimalnej ilości antygenu, aby wyzwolić reakcje przeciwciał na
preparaty w postaci emulsji. Salk i inni (1953) zastosował środek wspomagający Freunda do szczepionki
przeciwko poliomyelitis (polio), a następnie przeprowadził szerokie testowanie szczepionki z zabitych nie
oczyszczonych, jak również oczyszczonych wirusów polio u zwierząt i ludzi, przy czym reakcje u ludzi
uznano za mało znaczące. Grayston i inni (1964) donieśli o bardzo obiecujących wynikach uzyskanych ze
szczepionką przeciwko jaglicy, w której jako adjuwanta użyto oleju. Jednak szczepionka przeciw jaglicy
utraciła swoje znaczenie, ponieważ, jak wykazał Dolin i inni (1997), w ciągu 37 lat badań prowadzonych w
pewnej wiosce w okolicach Sahary wystąpił wyraźny spadek występowania tej choroby - był on ściśle
związany z poprawą warunków sanitarnych, dostawą wody, edukacją oraz dostępem do opieki zdrowotnej.
Według Dolina i innych (1997) spadek zachorowań na jaglicę występował bez jakiejkolwiek specyficznej
interwencji mającej na celu zwalczanie tej choroby. Alergeny występujące w środku wspomagającym
Freunda wymagają specjalnej uwagi, ponieważ mogą być niebezpieczne. Niebezpieczeństwo obejmuje
przedawkowanie, na przykład natychmiastowe wprowadzenie do organizmu wrażliwych osób większej niż
tolerowana ilości odpowiednio zemulsyfikowanej szczepionki lub rozkład emulsji z uwolnieniem do
organizmu całej lub części zawartych w niej alergenów w ciągu krótkiego czasu.
Długoterminowo opóźniona reakcja obejmuje rozwój guzków, cyst oraz jałowych ropni wymagających
cięcia chirurgicznego. Jest również prawdopodobne, że niektóre stosowane alergeny, takie jak kurz domowy
lub pleśń, mogą działać jak prątki, wspomagając reakcję zapalną. Takie reakcje były redukowane z użyciem
prawidłowo testowanych i standaryzowanych reagin. Trzeba także wziąć pod uwagę, że do pierwszych
zastosowań środków wspomagających Freunda doszło w czasie, gdy współczesne koncepcje bezpieczeństwa
nie istniały. I rzeczywiście, w niektórych krajach, z USA włącznie, adjuwanty z olejem mineralnym nie były
zatwierdzone do stosowania u ludzi.
Składniki mineralne
Najczęściej stosowanymi mineralnymi adjuwantami w szczepionkach dla ludzi są fosforan aluminium i
zasada aluminiowa (ałun). Innym tego typu środkiem wspomagającym używanym w wielu szczepionkach
jest fosforan wapnia. Zaobserwowano też, że antygenowość toksyn zwiększają także takie sole mineralne
metali, jak azotan ceru, siarczan cynku, koloidalny wodorotlenek żelazowy i chlorek wapnia, jednak
najlepsze wyniki daje ałun. Ałun był stosowany ponad 70 lat temu przez Glenny'ego i innych (1926), którzy
odkryli, że zawiesina precypitatu toksyny dyfterytu w ałunie ma znacznie wyższą immunogenność niż
płynna anatoksyna. Chociaż wiele raportów stwierdzało że szczepionki z ałunem jako adjuwantem nie są
lepsze od czystych szczepionek (Aprile i Wardlaw, 1966), zastosowanie ałunu jako środka wspomagającego
jest obecnie dobrze określone. Najczęściej stosowany jest roztwór antygenu zmieszany z wodorotlenkiem
aluminium lub fosforanem aluminium w warunkach kontrolowanych. Takie szczepionki nazywa siÄ™ obecnie
jako wspomagane aluminium. Są one jednak trudne do produkcji w fizyko-chemicznie powtarzalny sposób,
co powoduje, ze poszczególne serie tej samej szczepionki różnią się od siebie. Także stopień absorbcji
antygenu przez żel fosforanu aluminium i wodorotlenek aluminium jest zmienny. Aby zminimalizować
zmienność i uniknąć braku powtarzalności, w roku 1988 (Gupta i inni, 1993) jako standard wybrano
specyficzne przygotowanie wodorotlenku aluminium (Alhydrogel). Åšrodki wspomagajÄ…ce aluminium
pozwalają na powolne uwalnianie antygenu przedłużając czas interakcji między antygenem i komórkami
przedstawiającymi antygen a limfocytami. Jednak w niektórych badaniach potencja wspomaganych
szczepionek kokluszu była wyższa niż czystych szczepionek kokluszowych, podczas gdy w innych nie
stwierdzono żadnego efektu. Miano aglutynowe surowicy po zastosowaniu wspomaganych szczepionek
kokluszu było wyższe niż przy szczepieniu czystymi szczepionkami, przy jednoczesnym, braku różnicy w
odniesieniu do ochrony przeciwko chorobie (Butler i inni, 1962). Mimo tych sprzecznych wyników, związki
aluminiowe są ogólnie stosowane jako środki wspomagające w szczepionce DPT (dyfteryt-koklusz-tężec).
Po ich podaniu donoszono o reakcjach nadwrażliwości, co może być związane z szeregiem czynników,
jednym z których jest wytwarzanie IgE razem z przeciwciałami IgG. Sugeruje się, aby zamiast związków
aluminium stosować polimeryzowane toksyny, takie jak tzw. oczyszczone aldehydem glutarowym toksyny
tężca i dyfterytu. Są one stosowane w połączeniu ze szczepionką kokluszową inaktywowaną aldehydem
glutarowym.
Mimo... sprzecznych wyników, związki aluminiowe są ogólnie stosowane jako środki wspomagające w
szczepionce DPT (dyfteryt-koklusz-tężec). Fosforan wapnia stosowany był jako adjuwant w równoczesnych
szczepieniach przeciwko dyfterytowi, kokluszowi, tężcowi, polio, gruźlicy, żółtej febrze, odrze i zapaleniu
wątroby B, również z alergenami (Coursaget i inni, 1986). Korzyści ze stosowania tego środka
wspomagającego upatrywano w fakcie, że jest on normalnym składnikiem ciała i jest lepiej tolerowany i
absorbowany od innych adjuwantów. Wyłapuje on bardzo skutecznie antygeny i umożliwia powolne
uwalnianie się antygenu. Wytwarza ponadto duże ilości przeciwciał typu IgG i znacznie mniejsze -
przeciwciał typu IgE (reaginowych).
Produkty bakteryjne
Jak wiadomo, mikroorganizmy w infekcjach bakteryjnych, podawanie szczepionek zawierających całe
zabite bakterie, a także pewne produkty metaboliczne oraz składniki różnych mikroorganizmów wywołują
jako odpowiedź powstawanie przeciwciał i działają jako immunostymulanty. Dodanie takich
mikroorganizmów i substancji do szczepionek zwiększa reakcję immunologiczną na inne antygeny
znajdujące się w takich szczepionkach. Najczęściej stosowanymi mikroorganizmami w całości lub w
częściach są Bordetella pertussis, składnik o nazwie p40 uzyskiwany z Coryne-bacterium, toksyna cholery i
prÄ…tki.
• Składniki Bordetella pertussis
Zabite Bordetella pertussis (pałeczka krztuśca) dają silny efekt wspomagający w stosunku do toksyn
dyfterytu i tężca w szczepionkach DPT. Jest jednak wiele uznanych i dobrze opisanych reakcji na nie,
takich jak konwulsje, kurcze u niemowląt, epilepsja, syndrom nagłej śmierci niemowląt (SIDS),
syndrom Reya, syndrom Guillian-Barre'a, poprzeczne zapalenie rdzenia i ataksja mózgowa. Nie
trzeba wspominać, że istnienie związku przyczynowego między tym adjuwantem i tymi objawami
jest często (jeśli nawet nie zawsze) poddawane w wątpliwość i na ogół uważane za "przypadkowe".
Paradoksalnie, w jednym przypadku niemowlęcia z syndromem potrząsanego dziecka, u którego
powstał krwotok podtwardówkowy i siatkówkowy spowodowany kokluszem, lekarze oskarżyli ojca
o spowodowanie tych obrażeń i uparcie zaprzeczali, że koklusz może powodować i powoduje takie
krwotoki, zapominając, że przede wszystkim właśnie to jest podstawowa przyczyna, dla której
szczepionka kokluszowa została opracowana. Takie niszczycielskie działanie jest spowodowane
przez toksynÄ™ kokluszowÄ…, czynnik powodujÄ…cy chorobÄ™ (koklusz jest chorobÄ… spowodowanÄ… przez
toksyny), stosowaną jako aktywny składnik we wszystkich szczepionkach kokluszowych
zawierających całe komórki lub w bezkomórkowych (Pittman, 1984). Gupta i inni (1993) stwierdzili
że PT jest zbyt toksyczny żeby podawać go ludziom, ale chemicznie detoksyfikowany lub
genetycznie nieaktywny PT może nie wytwarzać działań wspomagających porównywalnych z
nienaruszonym PT.
• P40 pochodzące z Corynebacterium
P40 jest frakcjÄ… czÄ…stkowÄ… wyizolowanÄ… z Corynebacterium granulosum (maczugowiec
ziarenkowaty) składającą się z peptydoglikanu błony komórkowej związanego z glikoproteinami. U
zwierząt wykazuje szereg takich działań, jak stymulacja systemu siateczkowo-śródbłonkowego,
wzmaganie fagocytozy i aktywacja makrofagów. P40 znosi immunosupresję spowodowaną przez leki
i zwiększa niespecyficzną oporność na bakteryjne, wirusowe, grzybicze i pasożytnicze infekcje.
Indukuje tworzenie IL-2, czynnika martwicy nowotworów i interferonu alfa i gamma (Bizzini i inni,
1992). W badaniach klinicznych stwierdzono, że P40 jest skuteczny w leczeniu powracających
infekcji układu oddechowego i układu płciowomoczowego. Twierdzi się, że alergeny sprzężone z
P40 są pomocne w odczulaniu pacjentów alergicznych bez żadnych skutków ubocznych.
• Liposacharydy (LPS)
LPS jest środkiem wspomagającym, zarówno dla odporności humoralnej, jak i komórkowej.
Zwiększa reakcję immunologiczną, zarówno na antygeny białkowe, jak i polisacharydowe. Jest zbyt
toksyczny i gorączkotwórczy, nawet w znikomych dawkach, aby mógł być stosowany jako środek
wspomagajÄ…cy u ludzi.
• Prątki i ich składniki
Jest rzeczą interesującą, że prątki i ich składniki były zgodnie z pierwotnymi ustaleniami zbyt
toksyczne, aby je stosować jako adjuwanty u ludzi. Wskutek wysiłków pod-jętych w celu ich
detoksyfikacji opracowano jednak N-acetyl muranyl-L-analyl-D isoglutaminÄ™ lub dwupeptyd
muranylu (MDP). Podany bez antygenu zwiększa niespecyficzną odporność przeciwko infekcjom
bakteryjnym, grzybiczym, pasożytniczym i wirusowym, a nawet przeciwko pewnym gu-zom
(McLaughlin i inni, 1980). Jednak MDP są potencjalnie gorączkotwórcze (możliwe że dzięki temu
mogą mieć skuteczne działanie przeciwko określonym guzom - komentarz autorki) i ich działanie nie
jest całkowicie zrozumiałe, w związku z czym nie są zaakceptowane do stosowania u ludzi.
• Toksyna cholery
Główną wadą toksyny cholery jako śluzówkowego środka wspomagającego jest właściwa jej
toksyczność.
• Liposomy
Liposomy są cząstkami składającymi się z koncentrycznych błon lipidowych zawierających
fosfolipidy i inne lipidy w konfiguracji dwóch warstw oddzielonych przez komory wodne. Były
stosowane pozajelitowo u ludzi jako nośniki biologicznie aktywnych substancji (Gregoriadis, 1976) i
są uważane za bezpieczne.
• Kompleksy immunostymulujące (ISCOMs)
ISCOMs (DeVries i inni, 1978; Morem i inni, 1990; Lovgren i inni, 1991) reprezentujÄ… ciekawe
podejście do stymulacji humoralnej i komórkowej reakcji immunologicznej przeciwko antygenom
amfipatycznym. Jest to stosunkowo stabilny, ale nie kowalentnie zwiÄ…zany, kompleks saponinowego
zwiÄ…zku wspomagajÄ…cego Quil- A, cholesterolu i antygenu amfipatycznego w stosunku
cząsteczkowym około 1:1:1. Spektrum antygenów kapsydu wirusa i amfipatycznych antygenów
niewirusowych o istotnym znaczeniu dla szczepionek przeznaczonych dla ludzi, jakie zawiera
ISCOMs, obejmuje grypę, odrę, wściekliznę, gp340 z wirusa EB, gp120 z HIV, Plasmodium
fal####rum i Trypanosoma cruzi. Wykazano, że ISCOMs pobudzają cytotoksyczne limfocyty T
(CTL). Po podaniu doustnym niektóre typy CPL są znajdowane w gruczołach limfatycznych krezki i
w śledzionie, ponadto może zostać pobudzona specyficzna reakcja IgA. ISCOMs są stosowane
jedynie w szczepionkach weterynaryjnych, częściowo ze względu na ich działanie hemo-lityczne i
pewne reakcje miejscowe, które odzwierciedlają aktywność detergentową cząsteczki Quil-A.
• Inne środki wspomagające: skwalen
Skwalen jest polimerem organicznym z niektórymi determinantami antygenowymi, które mogą być
wspólne z in-nymi polimerami organicznymi działającymi jako immunostymulatory. Był stosowany
w eksperymentalnych szczepionkach od 1987 roku (Asa i inni, 2000) i w eksperymentalnych
[ Pobierz całość w formacie PDF ]