Saniee Parinoush - Księga przeznaczenia, Biblioteka
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->BOHATEROWIE POWIEŚCIAhmad - Starszy brat MasumyAli - Młodszy brat MasumyArdalan - Syn ParwanyArdeszir - Syn MansuryAsghar Aga - Jeden z zalotników MasumyAtefa - Żona Masuda i córka pana MaghsoudiegoBabcia Aziz - Babka Masumy ze strony matkiBabka - Babka Masumy ze strony ojcaBahman Chan - Mąż MansuryBibi - Babka Hamida ze strony ojcaChosrow - Mąż ParwanyCiotka Ghamar - Ciotka Masumy ze strony matkiDariusz - Młodszy brat ParwanyDorna - Córka Siamaka i Lili, pierwsza wnuczka MasumyDr Ataii - Aptekarz mieszkający w okolicyEhteram-Sadat - Kuzynka Masumy ze strony matki, żona MahmudaFaati - Młodsza siostra MasumyFaramarz Abdollahi - Narzeczony SzirinFarzana - Młodsza siostra ParwanyFiruza - Córka Faati, siostrzenica MasumyGholam-Ali - Najstarszy syn MahmudaGholam-Husejn - Drugi, najmłodszy syn MahmudaHadżi Aga - Mąż pani ParvinHamid Soltani - Mąż Masumy, działacz komunistycznyLadan - Narzeczona MasudaLala - Druga córka ParwanyLili - Córka ParwanyMahbuba - Kuzynka Masumy ze strony ojcaMahmud - Najstarszy brat MasumyManija - Najmłodsza siostra Hamida; szwagierka MasumyMansura - Starsza siostra Hamida; szwagierka MasumyMasud - Drugi syn MasumyMasuma Sadeghi - Narratorka i główna bohaterka powieściMehdi - Mąż Szahrzady, jeden z przywódców organizacji komunistycznejMohsen Chan - Mąż MahbubyMonir - Najstarsza siostra Hamida; szwagierka MasumyMostafa Sadeghi (Aga Mostafa) - Ojciec MasumyNazy - Żona SaiidaPan i Pani Ahmadi - Rodzice ParwanyPani Parvin - Najbliższa sąsiadka rodziny MasumyPan Maghsoudi - Towarzysz broni Masuda z okresu wojny, a później szef i teśćPan Motamedi - Wiceprezes agencji rządowej, w której zatrudniona jest MasumaPan Szirzadi - Dyrektor departamentu w agencji rządowej, w której pracuje MasumaPan Zargar - Kierownik działu agencji rządowej, w którym pracuje MasumaParwana Ahmadi - Najlepsza przyjaciółka MasumySadegh Chan - Mąż Faati, szwagier MasumySaiid Zarei - Asystent w aptece doktora AtaiiegoSiamak - Najstarszy syn MasumySohrab - Mąż FiruzySzahrzad (ciocia Szeri) - Przyjaciółka Hamida i jedna z przywódców organizacjikomunistycznejSzirin - Córka Masumy, jej najmłodsze dzieckoTajba (matka) - Matka MasumyWuj Abbas - Wuj Masumy ze strony ojcaWuj Assadollah - Wuj Masumy ze strony ojcaWuj Hamid - Wuj Masumy ze strony matkiZahra - Córka Mahmuda, jego drugie dzieckoZari - Starsza siostra Masumy, która zmarła w wieku ośmiu latMIEJSCA AKCJIAhvaz – stolica Chuzestanu, ostanu w zachodnim Iranie, w pobliżu granicy z Irakiem.Kazwin – jedno z największych miast w północnym Iranie.Golab Darreh – miasteczko na północ od Teheranu, w paśmie górskim Elburs.Kermanszah – stolica Kermanszahu, ostanu w zachodnim Iranie.Maszad – miasto w północno-wschodnim Iranie w pobliżu granicy z Afganistanemi Turkmenistanem; uważane za święte z uwagi na znajdującą się tam świątynię imamaRezy.Góra Damavand – najwyższy szczyt masywu górskiego Elburs, na północ od Teheranu.Kom – miasto na południowy zachód od Teheranu, centrum szyickiego odłamu islamu.Uważane za święte z uwagi na znajdującą się tam świątynię Fatimy al-Masumy.Rezaije – miasto w północno-zachodnim Iranie, stolica ostanu Azerbejdżan Zachodni.Tebriz – stolica Azerbejdżanu Wschodniego w północnym Iranie.Zahedan – stolica Sistanu i Beludżystanu, w pobliżu granicy z Pakistanemi Afganistanem.Rozdział pierwszyZachowanie mojej przyjaciółki Parwany zawsze wprawiało mnie w zdumienie. Nigdynie przejmowała się honorem ani reputacją swojego ojca. Rozmawiała głośno na ulicy,oglądała wystawy sklepowe, a czasem nawet zatrzymywała się przed nimi i wskazywałapalcem różne rzeczy. Choć niejednokrotnie powtarzałam jej: „Tak nie wypada, chodźmy”,ona po prostu mnie ignorowała. Raz nawet krzyknęła w moim kierunku, stojąc po drugiejstronie ulicy, a co gorsza zwróciła się do mnie po imieniu. Byłam tak zażenowana, żepragnęłam jedynie zapaść się pod ziemię. Dzięki Bogu, żaden z moich braci tego niewidział, bo kto wie, co mogłoby się wówczas wydarzyć.Po przeprowadzce do Kom ojciec pozwolił mi kontynuować naukę. Gdy późniejwyjaśniłam mu, że w Teheranie dziewczęta nie noszą czadorów do szkoły i jeśli założęswój, stanę się pośmiewiskiem, przystał na to, abym okrywała się jedynie chustą.Musiałam jednak obiecać, że nie przyniosę mu wstydu zepsuciem i niewłaściwymzachowaniem. Nie wiedziałam, co miał na myśli. Jak dziewczyna może się zepsuć niczymnieświeże jedzenie? Wiedziałam jednak, jak się zachowywać, aby nie przynieść muwstydu, nawet jeśli nie miałam na sobie czadora ani prawdziwego hidżabu. Uwielbiamwujka Abbasa! Słyszałam, jak powiedział do ojca: „Bracie! Dziewczyna musi mieć dobrewnętrze. Hidżab nie ma z tym nic wspólnego. Jeśli ma złe usposobienie, pod zasłonączadora może zrobić mnóstwo rzeczy, które okryją jej ojca hańbą. Skoro przeprowadziłeśsię do Teheranu, musisz się zachowywać jak jego mieszkańcy. Minęły już czasy, gdydziewczęta zamykano w domach. Pozwól jej chodzić do szkoły i ubierać się jak inni,w przeciwnym razie będzie się jeszcze bardziej wyróżniać”.Wujek Abbas był bardzo mądry i rozsądny. Nic dziwnego. Mieszkał w Teheranie już oddziesięciu lat. Przyjeżdżał do Kom jedynie w przypadku śmierci jednego z członkówrodziny. Babcia, świeć Panie nad jej duszą, mawiała wówczas: „Abbasie, dlaczego częściejmnie nie odwiedzasz?”.A wujek Abbas odpowiadał z tubalnym śmiechem: „Co ja na to poradzę? Powiedzkrewnym, aby częściej umierali”. Babcia klepała go wtedy w policzek i szczypała takmocno, że jeszcze przez długi czas widniał na nim czerwony ślad.Żona wujka Abbasa pochodziła z Teheranu. Gdy przyjeżdżała do Kom, zawsze nosiłaczador, ale wszyscy wiedzieli, że w Teheranie nie zakładała prawdziwego hidżabu. Jejcórki w ogóle nie zwracały na to uwagi, nawet gdy szły do szkoły.Po śmierci babci jej dzieci sprzedały dom, w którym się wychowaliśmy, i każdy krewnyotrzymał swoją część spadku. Wujek Abbas zwrócił się wówczas do ojca z propozycją:„Bracie, tutaj już się nie da mieszkać. Spakuj się i jedź do Teheranu. Połączymy nasze
[ Pobierz całość w formacie PDF ]