San Marino, Najpiękniejsze miasta świata
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Bazylika Świętego (Basilica del Santo)
Na miejscu starego Kościoła Parafialnego wybudowana została neoklasyczna
Bazylika Świętego. Prawdopodobnie nigdy nie został popełniony błąd tak
ogromny w długiej historii Republiki, jako że stary Kościół Parafialny w stylu
preromantycznym był jednym z najwcześniejszych pomników chrześcijaństwa
(nawa główna pochodziła z V-VI wieku nasze ery). Budowa obecnego Kościoła
Parafialnego zaczęła się w 1826 roku a skończyła w 1838r. Konserwacja kościoła miała
miejsce w roku 1855 a w roku 1926 Papież Pius XI podniósł go do rangi Bazyliki
Mniejszej. Wnętrze Nawy głównej ozdobione jest kolumnami korynckimi. Ołtarz Główny
dzisiejszej Bazyliki ozdobiony jest marmurową statuą Świętego Założyciela dzieła
Tadoliniego. Pod Ołtarzem przechowywane są części relikwii św. Marino. Czaszka
przechowywana jest w Świętym Relikwiarzu znajdującym się po prawej stronie Ołtarza.
Po lewej stronie znajduje się Tron Regencji - cenne dzieło siedemnastowieczne.
Pałac Rządowy (Palazzo del Governo)
Jest on dziełem miejscowych kamieniarzy a został wybudowany według projektu
architekta rzymskiego Francesco Azzurii. Budowa została zaczęta w 1884 roku, trwała
10 lat i została uroczyście zakończona 30 września 1894 roku. Fasada budynku jest
bogato udekorowana herbami Zamków Republiki i składa się z portyku o trzech łukach
gotyckich, półpiętra wraz z pamiątkowym napisem, z piętra zdobionego trzema wielkimi i
pięknymi oknami o ostrych łukach, z drugiego piętra z małymi oknami oraz wystającego
krenelażu gwelfijskiego. Po lewej stroni wznosi się dzwonnica również zwieńczona
krenelażem, udekorowana figurką św. Marino znajdującą się pomiędzy figurami św.
Agaty i św. Leona, pod nimi to umiejscowiony jest zegar. Wnętrze jest przykładem
okazałej konstrukcji średniowiecznej. Zwiedzanie zaczyna się od przedsionka bogatego
w herby i płyty nagrobkowe. Pokonując okazałe schody dociera się na główne piętro
gdzie znajduje się Sala Zebrań i Audiencji ( Sala dei Congressi e delle Udienze) oraz
Sala Rady (Sala del Consiglio) wraz z 60 gotyckimi fotelami Doradców. Następnie
przechodzi się do Sali Głosowań (sala di Scrutinio) i krętymi schodami dociera się na
taras i wieżę skąd widać imponującą panoramę.
Plac Wolności (La Plazza della Liberta)
Od wieków była to główna rezydencja papieży, ale kiedy pod koniec XIV w. papiestwo
wróciło z Awinionu i zastało zrujnowane pałace laterańskie, przeniosło się do Watykanu.
Od IV wieku zawsze stał na tym miejscu jakiś kościół - pierwszy założył Konstantyn.
Obecny - przebudowany przez Borrominiego w XVII w. - świadczy o obfitującej w
wydarzenia historii Rzymu i zawiera elementy z najrozmaitszych okresów jego dziejów.
1
Do wnętrza bazyliki prowadzi pięcioro drzwi. Drzwi Święte (po lewej) są
otwierane, tak jak w Bazylice Św. Piotra, tylko w Lata Jubileuszowe. Środkowe
drzwi kościoła pochodzą z Curii, czyli Domu Senackiego przy Form Romanum.
Na pierwszym filarze z lewej strony, w prawej nawie bocznej, znajduje się
fragment fresku pędzla Giotta przedstawiający Bonifacego VIII proklamującego
rok 1300 Rokiem Świętym. Nieco dalej znajduje się pomnik papieża Sylwestra I. W
pomnik wkomponowano fragment oryginalnego grobowca Sylwestra, z którego dochodzi
ponoć klekot kości, gdy ma umrzeć kolejny zwierzchnik kościoła. Temu to papieżowi
zawdzięczamy zabawy i różne szaleństwa w ostatnim dniu roku. Za ołtarzem papieskim
przechowywane są głowy św. Piotra i św. Pawła - najważniejsze relikwie w kościele.
Natomiast w jednej z sal bocznych znajduje się tron papieski i rozmaite pamiątki (m.in.
szaty pontyfikacyjne Bonifacego VIII).
Wieża Pierwsza (La Rocca Guaita)
Nie można ustalić z całą pewnością, kiedy mieszkańcy San Marino zaczęli budowę swej
pierwszej wieży. Legenda mówi, że miało to miejsce około X wieku, ale nie jest to
potwierdzone. Wieża ta składa się z dwóch pasów murów, pas wewnętrzny zachowuje
cechy charakterystyczne dla małych twierdz z epoki feudalnej. Brama wejściowa
znajduje się na wysokości kilku metrów i wejść można było za pomocą mostu
zwodzonego dziś już nieistniejącego. Twierdza była restaurowana wiele razy między
innymi w: 1416, 1479, 1482, 1549 i 1615 roku. Wewnątrz zachowane są niektóre działa
artylerii, dary królów Włoch: Wiktora Emmanuela II i Wiktora Emmanuela III, aż po dziś
dzień sprawne używane do oddawania salw w czasie świąt narodowych. Aż do końca lat
60-tych twierdza przeznaczona była na więzienie; dzisiaj mieści w sobie stałą wystawę
poświęconą początkom i zmianom, jakim ulegały fortyfikacje.
Wieża Druga (La Rocca Cesta)
Cesta zwana także Frattą jest drugą małą twierdzą w San Marino. Zbudowana w I-szej
połowie XIII wieku, była wiele razy restaurowana na przestrzeni wieków. Ostatnie i
najważniejsze prace restauracyjne pochodzące z 1925 roku. Wróciły one całej budowli
jej dawne, pierwotne piękno. Cesta w równym stopniu jak i Guaita, została zbudowana
nad przepaścią, w najwyższym punkcie Wzgórza Tytana. Cesta mieści w sobie dzisiaj
interesujące Muzeum Starej Broni, które posiada eksponaty pochodzące z okresu
średniowiecza a także te, które datą sięgają początków XX wieku.
Wieża Trzecia (La Rocca Montale)
Rok budowy Montale nie jest znany. Chodzi tu o jedną pojedynczą wieżę o podstawie
pięciokątnej z bramą wejściową kilka metrów nad ziemią, odrestaurowaną w 1743 roku.
Prawdopodobnie według zamiarów mieszkańców San Marino miała ona zamienić się w
ważną twierdzę, której dokończenie nie było już uważane za konieczne jako, że czasy
się zmieniły. Prawie na pewno została przystosowana do funkcji wieży strażniczej, aby
2
chronić lewy bok Cesty przed nieoczekiwanymi atakami, które mogły nastąpić z nie
opodal położonego zamku Malatesty - Fiorentino.
3
[ Pobierz całość w formacie PDF ]